سیدمسعود اطیابی، کارگردان و تهیه‌کننده سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرگزاری «حوزه» در بیان تعریف خود از ولنگاری فرهنگی تصریح کرد: ولنگاری از دیدگاه‌های مختلف تعاریف گوناگون دارد، اما از دیدگاه من ولنگاری فرهنگی این است که در سینما به همه اجازه داده شود تا بدون نظارت و رعایت قانون هر نوع زندگی که مد نظرشان است را در فیلم‌های ایشان به تصویر بکشند؛ نکته مهم اینجاست که ولنگاری فرهنگی به یک فیلم یا فیلم‌های به خصوص گفته نمی‌شود، بلکه مجموعی از سیاست‌های حاکم بر سینماست که ولنگاری فرهنگی را سبب می‌شود.

وی در پاسخ به این سؤال که ولنگاری فرهنگی تا چه حد به سیاست‌های حاکم بر سازمان سینمایی مربوط است؟ اظهار کرد: کاملا مشخص است که اصلی‌ترین نقش را در این میان دولت ایفا می‌کند، چون متولی اصلی حوزه فرهنگ دولت است و آنها هستند که با مسیرسازی خود راه را پیش روی سینماگران، هموار یا سخت می‌کنند. منظورم را اینگونه تشریح می‌کنم، اگر دولت در برنامه‌ریزی‌های خود این نکته را لحاظ کند که حمایت از تولیدات ارزشی یا انقلابی یک اصل ویژه باشد در حقیقت جلوی ولنگاری فرهنگی را گرفته است، والا بدون حامی گذاشتن فیلم دینی یا انقلابی در حقیقت همان ترویج ولنگاری فرهنگی است.

کارگردان فیلم سینمایی «صبح روز هفتم» ادامه داد: من شکل دیگری از ولنگاری را، دادن رانت به فیلم‌هایی می‌دانم که به هیچ وجه حقشان نیست که چنین بودجه‌ای به آنها تخصیص داده شود، دلیل این آسیب را هم باید به داشتن روابط و برخی دسته‌بندی‌های سیاسی مختص دانست که سبب به وجود آمدن این مشکلات می‌شود؛ درضمن نداشتن دغدغه خدمت در میان هنرمندان و مسئولان خود قسمی دیگر از ولنگاری فرهنگی است که معمولا به آن توجه نمی‌شود، بلکه همان‌گونه که گفته شد، تنها ظاهر مد نظر قرار می‌گیرد.

این فیلمساز در پاسخ به این سؤال که فیلمسازان به صورت فردی تا چه در این بحث (ولنگاری فرهنگی) می‌توانند ایفای نقش کنند؟ گفت: همانگونه که در ابتدای سخنانم تصریح کردم، سینماگر به طور فردی همانند فیلم‌های سینمایی نمی‌تواند نمودی دقیقی از ولنگاری فرهنگی باشد، البته بخشی از این معضل را تشکیل می‌دهند، اما ایفاگر نقش اصلی نیستند، چون سیاست‌گذاری‌های حاکم بر سینماست که تعیین می‌کند چه فیلمی ساخته شود یا اینکه چگونه فیلمسازانی تربیت شوند.

وی در بخش دیگری از سخنان خود درباره تصویرگری نادرست از کشورمان در جشنواره‌های خارجی، اظهار کرد: نمایش تلخی‌های اجتماع به خودی خود امری نامطلوب نیست، حتی در بسیاری از مواقع عبرت‌آموز نیز است، اما باید دید که این آثار با چه هدفی ساخته می‌شود، چون برخی مواقع ممکن است فیلمی ساخته شود که در آن هیچ امید و راهکاری موجود نباشد و تنها بیگانگان از آن لذت ببرند؛ این دست فیلم‌ها از نگاه من نمودی عینی از ولنگاری فرهنگی هستند.

اطیابی در انتها تصریح کرد: البته در میان فیلم‌های جشنواره‌ای کارهایی نیز وجود دارد که با جود داشتن زبان تلخ، دارای راهکار هستند، برای همین این دست آثار اتفاقا در جهت مخالف ولنگاری فرهنگی حرکت می‌کنند، پس باید از آنان حمایت کرد.